Δεν είναι όλα τα λευκά σημάδια του δέρματος λεύκη!

Διαφορική διάγνωση

Συνήθως η διάγνωση της λεύκης είναι κλινική. Παρόλαυτα μερικές φορές η διαφορική διάγνωση μπορεί να είναι σχετικά δύσκολη, ιδιαίτερα σε πρώιμες μορφές άλλων παθήσεων, όπως για παράδειγμα με μορφές της λέπρας. Όταν η διάγνωση δεν είναι σίγουρη, γίνεται βιοψία δέρματος. Ιστολογικά τα ευρήματα δεν είναι χαρακτηριστικά παρόλαυτα μπορεί να εντοπιστούν κάποια στοιχεία που οδηγούν τον δερματολόγος στη σωστή διάγνωση.

Σε υποχρωματικές μορφές του δερματικού λεμφώματος ο επιδερμοτροπισμός είναι ένα στοιχείο για τη διάγνωση.

Στην μεταφλεγμονώδη υπομελάγχρωση σπάνια παρατηρείται πλήρης απώλεια των κυττάρων μελανίνης και τα μελανινοφάγα κύτταρα βρίσκονται συνήθως στο χόριο. Όταν η ιστολογική εξέταση δεν μας βοηθά μπορούμε να επιστρατεύσουμε ανοσολογικές μεθόδους.

Ο υπομελαχρωματικός σπίλος υπάρχει συνήθως από τη γέννηση, είναι σταθερός, συνήθως δεν αλλάζει με την πάροδο του χρόνου και εντοπίζεται στον κορμό λίστα άκρα και μπορεί να μοιάζει κάποιες φορές με λευκή. Παρόλα αυτά ιστολογικά εντοπίζονται κύτταρα μελανίνης. Ακόμα, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την διάγνωση αντισώματα απέναντι στα κύτταρα μελανίνης.

Γενικευμένη λευκή

Στη γενικευμένη λεύκη οι αποχρωματισμένες περιοχές βρίσκονται σε διάσπαρτα σημεία στο δέρμα, ενώ μπορεί να καλύπτουν και πολύ μεγάλο τμήμα του.

Παθήσεις που πιθανώς να έχουν εικόνα παρόμοια με αυτή της γενικευμένης λεύκης:

1. Εκ γεννετείς υπομελανώσεις: Σε αντίθεση με την λευκή συνήθως εμφανίζονται από τη γέννηση αλλά σε ασθενείς είναι με πολύ ανοιχτό χρώμα δέρματος, γίνονται αντιληπτές μετά από την πρώτη έκθεση στον ήλιο, τον δεύτερο ή τρίτο χρόνο ζωής. Ο λεγόμενος αλβινισμός μπορεί κάποιες φορές να μπερδευτεί με λευκή στα παιδιά.
2. Μετάφλεγμονώδης υπομελάγχρωση: Κάποιες φλεγμονώδεις διαδικασίες στο δέρμα όπως για παράδειγμα η ψωρίαση και η ατοπική δερματίτιδα, προκαλούν καταστροφή της επιδερμίδας  που οδηγεί σε απώλεια της μελανίνης, μέχρι να σταματήσει η φλεγμονή και να επανέλθει η παραγωγή της και η διάχυσή της στην επιδερμίδα. Άλλες νόσοι καταστρέφουν την βασική η μεμβράνη της επιδερμίδας όπως πχ. ο λειχήνας ή τα φαρμακευτικά εξανθήματα και οδηγούν σε κυτοτοξική διήθηση και λειχηνοειδή μετατροπή που με τη σειρά τους οδηγούν σε καταστροφή της μελανίνης της επιδερμίδας. Η επαναφορά της μελανίνης στις παθήσεις αυτές μπορεί να διαρκέσει μέχρι και μήνες ή χρόνια. Η διαφορική διάγνωση μεταξύ των παθήσεων αυτών γίνεται κλινικά εντοπίζοντας αλλές φλεγμονώδεις παθήσεις του δέρματος ή του τριχωτού. Παρόλαυτα κάποιες φορές οι παθήσεις μπορεί να συνυπάρχουν και η λεύκη μπορεί να εμφανίζεται σε προσβεβλημένες περιοχές καθώς είναι γνωστό ότι το φαινόμενο Koebner μπορεί να προκαλέσει έξαρση της λεύκης. Σε δύσκολες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί βιοψία.
3. Λέμφωμα: Σε ασθενείς με σκούρο δέρμα το λέμφωμα μπορεί να εμφανιστεί σαν λευκές περιοχές. Το λέμφωμα όμως έχει χαρακτηριστική ιστολογική εικόνα και διαγιγνώσκεται εύκολα με βιοψία.
4. Μελάνωμα: Σε κάποιες περιπτώσεις στο δέρμα γύρω από το μελάνωμα μπορεί να εμφανιστεί μια υποχρωματική περιοχή που ομοιάζει με το φαινόμενο του Σάτον. Προσεκτική παρατήρηση με υπεριώδες φως θα αποκαλύψει ότι οι περιοχές αυτές δεν είναι τόσο σαφώς αφορισμένες όπως οι πλάκες της λευκής και ο απόχρωματισμός δεν είναι συνήθως πλήρης. Το φαινόμενο Koebner δεν είναι εμφανές στο μελάνωμα. Η ύπαρξη λευκών περιοχών σε ασθενείς με μελάνωμα είναι σημαντική για την επιλογή θεραπείας με ιντερφερόνη.
5. Λοιμώδης υπομελάγχρωση: Η ποικίλοχρους πιτυρίαση μπορεί να προκαλέσει περιοχές παρόμοιες με την λευκή. Παρόλαυτα κλινικά είναι συνήθως πολύ εύκολη διαγνώση από τον δερματολόγο. Η λέπρα εμφανίζει επίσης λευκές περιοχές. Χαρακτηριστική είναι όμως εκεί η υπαισθησία.
6. Μετατραυματική διαταραχή της χρωσης: Βαθιά εγκαύματα και ουλές μπορεί να οδηγούν σε καταστροφή των θυλακών της τρίχας και μπορεί να οδηγήσουν σε εμφάνιση λευκών περιοχών καθώς καταστρέφονται τα κύτταρα μελανίνης. Όταν οι ουλές δεν είναι πολύ εμφανείς μπορεί να δημιουργηθούν διαγνωστικά προβλήματα μεταξύ ουλής και λευκής. Εκεί μπορεί να βοηθήσει τη βιοψία.
7. Μελασμα: Όταν είναι εκτεταμένο μπορεί οι υπερχρωματικές περιοχές να κάνουν τις φυσιολογικές να μοιάζουν με λευκή. Η εξέταση ολόκληρου του σώματος μπορεί να βοηθήσει στη διάγνωση.
8. Επαγγελματική υπομελάχρωση και υπομελάγχρωση απο φάρμακα: Η επαγγελματική αναφέρεται σε συστηματική επαφή του εργαζομένου με παράγωγα φαινόλης–κατεχολής. Το ιστορικό μπορεί εδώ να μας βοηθήσει. Κάποια φάρμακα μπορεί να προκαλούν επιφανειακή βλάβη της επιδερμίδας και συνολική απώλεια της μελανίνης. Τέτοια φάρμακα είναι: chloroquine, fluohenazine, physostigmine, imatinib, imiquimod αλλά και χρόνια χρήση κορτιζόνης τοπικά μπορεί να προκαλέσει υποχρωματικές περιοχές.

Τμηματική λευκή

Ονομάζεται αλλιώς και ασύμμετρη λευκή, ή εστιακή λευκή όταν οι προσβεβλημένες περιοχές είναι μικρές, περίπου 10 μέχρι 15 cm². Μπορεί να εμφανίζονται σε ένα δερμοτόμιο ή σε περισσότερα, μπορεί ακόμη να ακολουθούν τις γραμμές του Blasko. Συνήθως έχει πιο ταχεία έναρξη και επηρεάζονται οι θύλακες της τρίχας.

Παθήσεις που πιθανώς να έχουν εικόνα παρόμοια με αυτή της τμηματικής λεύκης:

Οι καταστάσεις αυτές περιλαμβάνουν:

1. τον υπομελαγχρωτικό σπίλο, οποίος εμφανίζεται συνήθως από τη γέννηση ή από τα πρώτα χρόνια ζωής και αυξάνεται αναλογικά με την ηλικία του παιδιού. Η περιοχή αυτή εμφανίζει συνήθως φυσιολογικό αριθμό κυττάρων μελανίνης αλλά η παραγωγή της ίδιας της μελανίνης είναι μειωμένη. Η έκθεση στον ήλιο μπορεί να μειώσει την διαφορά μεταξύ των περιοχών αυτών και του φυσιολογικού δέρματος. Σε δύσκολες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί βιοψία.
2. Υπομελάγρωση του Ito: Οφείλεται σε έναν τύπο δερματικού μωσαϊκισμού, εμφανίζονται λευκές περιοχές που ακολουθούν τις γραμμές του Μπλάσκο και διαγιγνώσκεται εύκολα από τον δερματολόγο.

Συμπέρασμα:

Δεν είναι όλες οι λευκές περιοχές του δέρματος λεύκη. Η λυχνία του Wood μπορεί να βοηθήσει στη διάγνωση, ενώ όταν αυτή δεν είναι δυνατή γίνεται βιοψία δέρματος.